Een week geleden liep ik mijn eerste marathon, de Kustmarathon. Het was een geweldige dag. Ik heb 42 kilometer lang alleen maar genoten. Super naar mijn zin gehad.
De afgelopen week heel veel bezig geweest nog met de marathon. Talloze mensen die me feliciteerden, vroegen hoe het gegaan was en natuurlijk die ene vraag: Volgend jaar weer? Ik heb daar steeds een ontwijkend antwoord op gegeven, omdat ik er nog niet mee bezig wilde zijn. Eerst nagenieten en herstellen.
Maar nu, een week later, ben ik hersteld. Gisteren heb ik het eerste korte rondje gelopen en vanmorgen nog anderhalf uur op pad geweest met mijn vriendin, lekker samen hardgelopen. Het herstel is dus top gegaan. Ik heb nog een heel klein beetje zware benen en mijn liezen zijn nog ietsje gevoelig, maar niets waarover ik me druk maak.
Maar vandaag durf ik eindelijk antwoord te geven op die ene veel gestelde vraag. Volgend jaar weer Kustmarathon?
Lang keek ik er naar uit en zaterdag was het eindelijk zo ver. Na een onrustige nacht slapen op naar Burgh, naar de start van de Kustmarathon. Als ontbijt vier boterhammen appelstroop en nog drie mee voor een goed uur voor de start.
Het werd een verschrikkelijke tocht uiteindelijk. Verschrikkelijk zwaar, verschrikkelijk mooi, verschikkelijk gezellig, verschrikkelijk veel publiek, verschrikkelijk verschrikkelijk. In de voorbereiding uitte ik de hoop dat ik binnen 5 uur wilde finishen. Ik had ook een plan gemaakt om dat te kunnen halen. Tot aan het strand van Vrouwenpolder moest ik mijn hartslag onder de 165 houden. Vanaf het strand mocht hij naar 175 tot aan de laatste 6 kilometer. Na de Westkaap zou het ‘God zegene de greep’ zijn, zo snel mogelijk naar de streep.
In het startvak in de Kerkstraat van Burgh was het gezellig en spannend. Eerst een praatje gemaakt met Jaap uit Arnemuiden. Met hem liep ik van Oostkapelle naar Zoutelande tijdens de training van 35 kilometer. Daarna mijn oom nog gezien en gesproken en uiteindelijk zag ik Ralph nog. Hem ken ik al meer dan tien jaar via het korfbal en de laatste tijd dus ook via het lopen en twitter. Wij lopen ongeveer even hard en dat zou zaterdag blijken ook.
Om 12 uur precies begint de klok te luiden en dan wordt het stil in het startvak. Bij de twaalfde klokslag klinkt de toeter en mogen we weg. John Farnham’s Your The Voice klinkt traditiegetrouw door de speakers en de klokken van de kerk blijven luiden. Kippenvel bij de start.
Het eerste stuk is makkelijk. Even door de boswachterij, een kilometertje strand. Niks te lijden nog. Ja, de hartslag tikte wel even de 165 aan, maar ik zou wel weer herstellen, is mijn overtuiging. Op naar de Stormvloedkering. Daar kan ik inderdaad herstellen. Lekker tempo lopen met 155 hartslagen per minuut. Het gaat als een trein. Ik laat een paar groepjes lopen, te snel, en ik wil die 155 nog een tijdje houden.
Bij de sluis bij Neeltje Jans moet ik kiezen. Ik kan rechtdoor over de eerste sluisdeur, maar dan moet ik wel heel even wachten nog, omdat de slagboom dicht is. Dan maar over de tweede sluisdeur, geen zin in stilstaan. En net voor ik de tweede sluisdeur op ga lopen, gaat de slagboom van de eerste open. Okee, tijd verloren, maar geen ritme. Met een paar anderen die dezelfde keuze maakten, grappen we wat en gaat het verder.
We naderen de Veerse Gatdam op 18 kilometer en ik weet dat mijn vriendin daar staat, met mijn moeder. Dat is fijn. Even een bekend gezicht. En ook Yöran heeft zich bij hen gevoegd. Hij is speciaal uit Den Haag komen rijden om aan te moedigen. Super allemaal.
Na de dam, waar mijn hartslag inderdaad is opgelopen tot 165, maar precies volgens plan dus, draaien we het strand op bij Vrouwenpolder. Het strand ligt er super bij, maar de wind valt me tegen, die is nog best pittig. Maar ik verteer het strand goed en volgens plan loop ik bij de Piraat in Oostkapelle weer omhoog. Daar staan mijn vriendin en moeder weer. De Manteling in tot aan Domburg. Een duinbos met redelijk wat pittige duinen. Ik hoop in het vlakke eerste deel van de Manteling ietsje te kunnen herstellen, maar eigenlijk lukt dat niet.
Hoge Hil, Domburg. Ralph in geel, kleine stukje groen ben ik.
Wel haal ik op dat punt Ralph bij. Hij loopt in een felgeel shirt en ik heb hem eigenlijk sinds de kering al heel de tijd in mijn gezichtsveld gehad. Vanaf dat punt lopen Ralph en ik negen kilometer samen. Ook op het moment dat David en Sanne, goeie vrienden van mij die speciaal uit Rotterdam kwamen om te kijken, vlak voor Domburg stonden. ,,En wij maar wachten en wachten’’, grapt David bij de broodnodige aanmoedigingen. ,,Geef hem anders je shirt even, dan kan hij een stukje’’, grapt Ralph naar me en gestaag lopen we door. We halen best veel hardlopers in die moeten wandelen. Als je de pas er maar een beetje in weet te houden. Dan de trap naar Hoge Hil in Domburg. Tot mijn verrassing staat Yöran daar weer. Hij zou eigenlijk alleen nog op de finish staan, maar had een tussenstop gemaakt.
Op en neer van Domburg naar Westkapelle.
Langs Domburg, waar het heel druk is, richting Westkapelle. Een hels stuk, maar Ralph en ik geven niet op. We houden een looppas en verteren de vele duintjes allebei op onze eigen manier. Dat stuk is eigenlijk nog te vergelijken met een reusachtig golfplaten dak van 5km lang. Contine op en neer. Vlak voor Westkapelle rent mijn vriendin nog een klein stukje mee. Ik vertel haar dat ik tegen kramp aan loop, maar dat het op zich nog redelijk gaat. Mijn benen lopen inderdaad al vol sinds Domburg, kilometer 31.
Vanaf de verzorgingspost bij Domburg is er bouillon op de posten. Dat pak ik daarna steeds. Een flinke slok zout, in de hoop dat ik daarmee echte kramp kan uitstellen. Bij de Westkaap, waar ik de laatste jaren zelf als vrijwilliger hielp, pak ik de laatste beker bouillon, een beker water, stukje banaan en een spons. Alles keihard nodig. Even ervoor ben ik weggelopen bij Ralph. De kustmarathon is ieder voor zich. Keihard. Later begrijp ik dat Ralph de laatste vier kilometer aflegde met flinke kramp in zijn benen.
Van een toeschouwer die ik ken van de Kustloop in Vrouwenpolder krijg ik vlak na de Westkaap een klein blikje cola. Heel erg welkom. Hoe moeilijk het ook is om al het eten en drinken binnen te houden en toch maar te blijven innemen was dit blikje echt goed. Cola is een wondermiddel.
De trap bij het KNRM-station van Westkapelle is lang. De trappen wandel ik allemaal. Het is niet meer te doen om die hardlopend af te leggen. Eenmaal bij Zoutelande, struikel ik nog een keer over een eerste traptrede. Dat is een signaal. Opletten Pieter, niet vallen op die trappen. Concentreren. De duinen bij Zoutelande zijn de zwaarste en hoogste van de Kustmarathon. De twee steilste kan ik niet hardlopend op komen. Maar gelukkig gaat de rest wel goed. Het tempo is om te janken, maar het blijft gelukkig hardlopen, hoewel alles pijn doet. Maar het is nog maar 3 kilometer. Ik weet dat ik het ga halen.
Eenmaal op het strand, met nog anderhalve kilometer te gaan voel ik mijn rechterkuit trillen in mijn knieholte. Nee, geen kramp. Even volhouden nog. Bij de tweede van zes palenrijen van golfbrekers waar je doorheen moet op het strand rek ik even mijn kuit op. Kom op, kilometertje volhouden nog. Het werkt.
Uiteindelijk het strand af, de dijk op en langs de finish lopen. Mentaal stukje, je ziet de finish, maar moet nog even een slinger
Finish in de Langstraat
maken. Ik zie mijn vriendin en roep dat ik een warme trui wil. Ik heb het ijskoud, maar ren in 4.55.30 over de finish.
Huilend val ik mijn vriendin om de hals. Op van de emoties. Ik heb de mooiste marathon van Nederland gelopen.
Geen maandoverzichtje dit keer, maar een dag voor de marathon vind ik het leuk om jullie te laten zien – en mezelf eigenlijk ook wel een beetje – hoe ver ik nu eigenlijk heb gelopen sinds mijn training gespitst was op de Kustmarathon.
In de eerste week van mei hakte ik de knoop door en besloot ik me in te schrijven voor de Kustmarathon. Dat betekende dat ik een echt trainingsplan moest gaan maken. Ik deed het in twee delen. Eerst trainde ik op een goed ingedeelde halve marathon, halverwege juni in Amersfoort en op basis daarvan zou de trainingsintensiteit worden opgebouwd.
Uiteindelijk liep ik in totaal 721 kilometer in 5 maanden tijd, van Den Bosch tot het Zwitserse Genève. Talloze lange duurlopen en intervaltrainingen. Een stuk of wat evenementen gelopen van 5 tot 21,1 kilometer lang. Ik trainde over heuvels en maakte kilometers over het strand.
Alleen in juli had ik tegenslag met een blessure, maar sinds augustus kon ik vol door met de training. Ik kan zeggen dat ik er alles aan heb gedaan. Alles om zo goed mogelijk aan de start te komen van de Kustmarathon.
Ik viel door al die kilometers 2,5 kilo af, van 76 naar 73,5. Ik kan me niet herinneren dat ik zo weinig woog en ik denk ik niet dat ik snel nog zo weinig zal wegen. Ik merk aan twee verkoudheidjes in de afgelopen 4 weken dat de training zijn tol eist van mijn weerstand en denk dat tussen de 75 en 76 kilo mijn ideale gewicht is onder normale omstandigheden. Maar tijdens een marathon is een kilootje minder al een hele last minder, gezien je elke stap drie keer je lichaamsgewicht moet dragen. En in 42,195km zet je heel wat stappen.
Desondanks voel ik me fit en sterk. Ik ben enorm gegroeid in de laatste vijf maanden. Die bevestiging kreeg ik ook afgelopen week nog van de masseur, die de afgelopen maanden veel meer kracht in mijn passen is gaan zien.
Ik kan het aan. Ik ben benieuwd morgen. Was het maar alvast zo ver. Ik heb er enorm veel zin in.
Het weekend is begonnen. Het weekend van de Kustmarathon. Nog 2 nachten slapen en dan is het zo ver.
Morgen rij ik naar Zeeland. Mijn vriendin loopt de Ladies Run van de Kustmarathon. Ze schreef zich daar al voor in, ver voor ik me inschreef voor de loop de dag erna. Op 1 januari om 2.00 uur al. Een uur of tien later was de loop al volgeboekt.
Als zij loopt, eet ik mijn pastasalade en na haar finish rijden we terug naar Goes. Slapen en dan om een uur of half tien, tien uur naar Burgh-Haamstede voor de start.
Zenuwen? Nee, eigenlijk nog niet. Ik sta er nog vrij ontspannen in, al heb ik superveel zin.
Bijna iedereen die ik de afgelopen week vertelde over de marathon die zaterdag op het programma staat, stelde een zelfde vraag. Ik denk dat ik het wel een keer of vier heb gehoord. ‘Heel de week spaghetti zeker?‘
Nee, dat is het dus niet In principe kan alleen spaghetti niet voldoen aan de verstrekking van de benodigde koolhydraten. Er is meer nodig. En alleen spaghetti? Ik ben een enorme liefhebber van de Italiaanse keuken, maar dat gaat dan toch tegenstaan. En in Italië kunnen ze veel meer. Verder lezen →
Gisteren was mijn laatste loopje voor de Kustmarathon. De Posbankloop 6 km. Hierboven de finish. Na 20 seconden kom ik in beeld in een lichtblauw hemd. En het ging hard. Uiteindelijk finishte ik in 30.14 over een afstand van 6,2km met daarin de venijnige klim van de Emmapyramide. Verder lezen →
Nog maar een week en dan start de Kustmarathon. Volgende week zaterdag om deze tijd sta ik in het centrum van Burgh-Haamstede te wachten op de twaalfde slag van de kerkklok. Precies op dat moment start de wedstrijd waarnaar ik al maanden uitkijk.
Het is een raar idee dat ik nu ineens niet meer loop op zaterdag. Dat ik aan het taperen ben, om me maar eens uit te drukken in ultra-stoere-hardlopers-visserslatijn. Rustig aan doen, zodat ik volgende week vol op kracht ben. Verder lezen →
Nog één training maar. Na vanavond heb ik geen enkele training meer. Dan ben ik uitgeoefend voor de Kustmarathon en dan moet ik het maar gewoon kunnen.
Die laatste training is een heuveltraining. En dan moet je je niet vergissen. Ik zal geen duin zien. Den Bosch is zo vlak als een dubbeltje, maar gelukkig zijn er veel wegen. En daarvoor zijn veel viaductjes nodig. En bruggen.
Vanavond nog één keer met de groep mee op trektocht door de Brabantse hoofdstad. En dan is het gedaan. Nog maar 9 nachten slapen en dan is de Kustmarathon. Ik kan niet wachten. Verder lezen →
Op het moment dat ik me inschreef voor de Kustmarathon dacht ik: het strand, dat wordt het zwaarste. Ik moet erop terugkomen. Het strand is nog maar het begin. Het venijn zit in de staart.
Gisteren ging de training twee keer over het zwaarste deel van het marathonparkoers. Van Zoutelande naar het strand in Oostkapelle en weer terug. Het werd een monstertocht van 35km. Verder lezen →
Het doel was helder. Langzaam starten en kijken wat het strand met me doet. Gisteren was de eerste echte training op het strand tijdens Kustloop in Vrouwenpolder, een halve marathon, waarbij 9km over het strand ging.
De Kustloop ging om 12 uur van start in het centrum van Vrouwenpolder en vlak voor de start zag ik mijn hardlopende oom nog. Daar heb ik een praatje mee gemaakt en de eerste kilometers mee volbracht. Na een kilometer of drie heb ik hem laten gaan. Hij ging iets te hard voor mijn doel: een hartslag van 155 tot 160 tot het strand. Verder lezen →
Nog maar een week en dan start de Kustmarathon. Volgende week zaterdag om deze tijd sta ik in het centrum van Burgh-Haamstede te wachten op de twaalfde slag van de kerkklok. Precies op dat moment start de wedstrijd waarnaar ik al maanden uitkijk.