Niks. Dat omschrijft de afgelopen tien dagen misschien nog wel het beste. Niks. 0 kilometer. Of ja. 5, afgelopen dinsdag. Een week geleden al. Maar toen nog steeds pijn in die kloterechtervoet.

Vrijdag ging ik naar de masseur, Ad, die me mooie dingen liet zien. Ja, die pijn in mijn voet kon hij wel verklaren, zei hij, nadat ik net mijn sok had uitgetrokken en nog geen vijf seconden met blote voet op de grond stond.

Hij zag me trekken mijn mijn – hoe zal ik het noemen – wijsteen en middelteen. Dat was om balans te vinden, zei hij. Balans in mijn rechtervoet, die ik mis door vier jaar geleden gescheurde enkelbanden. Door dat trekken trek ik een spier aan naar mijn voet en krom ik mijn middenvoetsbeentjes, waardoor dus blijkbaar die zenuw ertussen klem kan komen te zitten.

Door het aanspannen van die spieren trek ik ook nog een pees naar mijn kuit aan. Die zal wel stijf zijn, zei Ad. En jawel, als een boog.

Morgen maar voorzichtig weer lopen, zei Ad vrijdag. Zaterdag stapte ik uit bed en trok meteen weg van de pijn. Toch maar niet gelopen. Blijkbaar doet een masseur een dag later nog pijn. Vandaag gaat het beter, net als gisteren eigenlijk.

Vanavond ga ik weer lopen. Rustig aan op de baan. En met Hans mijn schema voor de marathon bespreken. Daarover dan morgen meer.