Op het moment dat ik me inschreef voor de Kustmarathon dacht ik: het strand, dat wordt het zwaarste. Ik moet erop terugkomen. Het strand is nog maar het begin. Het venijn zit in de staart.

Gisteren ging de training twee keer over het zwaarste deel van het marathonparkoers. Van Zoutelande naar het strand in Oostkapelle en weer terug. Het werd een monstertocht van 35km.

De eerste 4km nog niet over het traject waarop we over drie weken ook lopen, maar de 31 die volgden wel. We startten met z’n allen, met zo’n 150 andere lopers, bij het parkeerterrein bij De Meeuwen. Daarna een groepsfoto bij het marathonmonument. Daar ook nog even staan kijken naar de tegels op de promenade. De tegels met daarin gegraveerd de namen van de winnaars van elke editie. Huub van Noorden uit Goes de laatste. Ik gok dat hij er nog weleens komt te liggen. Misschien over drie weken  wel.

Daarna werden de groepen verdeeld. Ik zat in de groep die een halve marathon loopt tussen 2.05 en 2.15. Hoewel mijn record van juni 2.01 is, liep ik toch maar een groepje lager.

De eerste tijd ging het machtig. Het was gezellig en het lopen ging  vanzelf. De Westkapelse Zeedijk was een eitje, vlak. De 5km duintjes gingen lekker. De tocht door duinbos De Manteling van 4km ook en het stuk strand van 2,5km bij De Piraat in Oostkapelle ook

Daarna brak de groep op en ik besloot met de twee voorsten mee te gaan. De pauze bij de tweede verzorgingspost in Oostkapelle namen sommigen wel heel erg ruim en Xander, Jaap en ik hadden geen zin om de stijfheid nu al in onze benen te laten trekken en dus gingen we door. De Manteling, hoewel op en neer, ging nu nog prima tot en met Hoge Hilt, het hoogste punt in de marathon.

Vanaf de duintjes bij Westkapelle werd het oerzwaar. Continu op en neer, op en neer en ik begon behoorlijk te verzuren. Het stuk van 6km tussen Westkapelle en Zoutelande is het zwaarst. Niet normaal hoge duinen. Talloze trappen, honderden treetjes. Jaap en ik konden het niet meer bijbenen. Soms zo steil dat je hoe dan ook niet meer kon hardlopen, maar soms ook een kort stuk wandelen om bij te komen.

Op het eind van het strand werd ik bijgehaald door mijn oom, diezelfde als vorige week, die Jaap al had ingehaald. Xander was allang door. Het was ieder voor zich geworden. Samen met Ome Koos naar de finish gerend en klaar. De lange duurlopen voor de marathon zitten erop.

Nadien lekker twee harinkies gegeten en weer naar huis. Om half tien ging het licht uit.