Het doel was helder. Langzaam starten en kijken wat het strand met me doet. Gisteren was de eerste echte training op het strand tijdens Kustloop in Vrouwenpolder, een halve marathon, waarbij 9km over het strand ging.
De Kustloop ging om 12 uur van start in het centrum van Vrouwenpolder en vlak voor de start zag ik mijn hardlopende oom nog. Daar heb ik een praatje mee gemaakt en de eerste kilometers mee volbracht. Na een kilometer of drie heb ik hem laten gaan. Hij ging iets te hard voor mijn doel: een hartslag van 155 tot 160 tot het strand.
Eenmaal op het strand begon, zoals sommigen het noemden, de hel. Het was om 12.25 hoog water. Precies. Dat betekent dat er nauwelijks hard zand was en dat we veel door mul, zwaar zand moesten ploegen. Er was immers maar een strookje van nog geen meter harder zand. Van ervaren beachvolleyballers hoorde ik ook nog eens ooit dat het Walcherse zand zwaarder is dan het zand op andere stranden.
Maar dan loop je toch over dan kleine strookje? Dat zou ik normaal wel hebben gedaan. Maar bij de Kustloop hoort ook een wandeltocht waar honderden wandelaars aan meedoen. En die starten precies een uur voor de hardlopers. Dus zodra ik gisteren op het strand aankwam, na 6,5 kilometer ongeveer, begon ook het inhalen van de achterste wandelaars. En ook de wandelaars verkiezen hard zand boven mul zand. Het werd dus kiezen: natte voeten of ploegen.
Drie of vier keer kon ik een golf niet ontwijken en dan loop je dus met natte schoenen. En dat loopt ook heel naar, dus ik koos er toch maar voor om de lopers links in te halen, door het mulle zand.
Toch ging het goed. Op de een of andere manier bleef ik een ritme houden en kon ik mijn hartslag op 170 houden. En ik haalde alleen maar mensen in, ook hardlopers. Ging super eigenlijk. Achteraf hoorde ik dat mensen het zo zwaar vonden op het strand. Dat was het op zich ook wel, maar ik vond het niet té zwaar. Wel zwaar vertrouwen getankt.
Eenmaal het strand af kreeg ik vleugels en kon ik een lekker hoog tempo volhouden. Uiteindelijk finishte ik in 2.15.04. Dat is maar 8 seconden trager dan tijdens mijn eerste halve marathon, bij de CPC in Den Haag in maart. Dat is nog eens vooruitgang. Nu deed ik het in een trainingsloop op een veel en veel zwaarder parkoers en was ik ook nog eens veel minder kapot dan toen.
Na de finish een bolus, een AA’tje en een appel en ik was weer het mannetje.
Uiteindelijk eindigde ik nog maar 7 minuten achter mijn oom. Ik ben dik tevreden.
Nu komende week nog. De zwaarste uit mijn marathonschema. Er zal een kleine 70 kilometer gelopen moeten worden. Ik ben benieuwd.